W nawiązaniu do tradycji śpiewu z lirą korbową powstał cykl tradycyjnych pieśni w opracowaniu na lirę i głos. Ta solowa forma muzykowania i opowiadania historii znana była od wielu wieków; śpiewali wędrowni dziadowie, dworscy muzycy czy ludowe pieśniarki. Dronowość liry naturalnie łączy się z głosem, tworzy dla niego akompaniament i kontrapunkt. Pieśni, które składają się na repertuar opowiadają głównie o przeżyciach kobiet. Są to zarówno pieśni związane ze zwyczajami rodzinnymi, jak wesele czy pieśni obrzędowe związane z porami roku. Do nich należą pieśni: białoruska pieśń jurska i poleska pieśń o Kuście. Historie kobiet opowiedziane ich własnym głosem lub z pozycji trzeciej osoby ukazują siłę, moc i determinację, a także z drugiej strony słabości wynikające z pozycji społecznej, nierówności i układu tradycyjnych ról rodzinnych. Na repertuar składają się w dużej części pieśni polskie, głównie pieśni wielkopolskie, lubelskie, a także z Kujaw i Kurpiów. Pieśni z Wielkopolski Południowej pojawiły się w programie w wyniku poszukiwań własnych korzeni, muzyki z dzieciństwa, która czekała na swój moment. Lubelszczyzna i jej liryczne pieśni są jednym z pierwszych obszarów-inspiracji i nadal dzięki swojej otwartej formie pozwalają na bardzo różne i świeże aranżacje nawiązujące do muzyki teatralnej czy współczesnej klasyki. Jednym z nowszych miejsc na mapie polskich pieśni stanowią Pałuki (pogranicze Wielkopolski i Kujaw). To dzięki zbiorom pieśni w Muzeum Regionalnym w Wągrowcu w repertuarze pojawiły się pieśni pochodzące z badań terenowych z lat 60'. Oprócz pieśni polskich w programie znajdują się tematy z Białorusi i z Ukrainy. Lira korbowa pełni integralną rolę, wchodzi w relacje z pieśniami i jest przedłużeniem ciała muzyka. To dzięki swoim możliwościom technicznym, barwie i rejestrom pozwala opowiadać pełne emocji i przeżyć historie. Pełni różne funkcje, z jednej strony bardzo prostą, dronową, akompaniującą, kiedy pieśń przejmuje narrację, a czasem wchodzi w harmoniczną relację z pieśnią. Rozszerzone techniki gry i artykulacji celowo oddalają od tradycyjnej praktyki wykonawczej i wychodzą w stronę nowej muzyki.